Rozdział 15.

~ Chester

Cudowny widok, z siódmego piętra naszego studio.

Siedząc na dużym parapecie z którego nie w sposób spaść, 

Palę sobie niebieskiego Viceroy'a.

Uśmiechnąłem się do siebie.

Pamiętam jak razem z Anną, wymyśliliśmy że jak w przyszłości założymy rodzinę to 

syna nazwiemy Viceroy a córkę Melody...

Takie odległe czasy...

Każdy z nas bardzo dojrzał, przez ostatnie kilka lat..

Mimo że już od ponad dwudziestu jesteśmy dorosłymi mężczyznami.

Odwróciłem wzrok, wyciągając papierosa z ust. 

- Chłopaki mam info. - Powiedział Tomas, wbiegając do pomieszczenia potykając się o własne nogi.

Dyskretnie zachichotałem, gdyż tak bardzo skojarzyło mi się to z moją kaleką.

Mike stał właśnie w pobliżu chłopaka, uśmiechając się do niego miło.

- Jedziecie w trasę! - Powiedział oddychając głęboko, młody miał niezłą zadyszkę, chyba biegł do nas z tą informacją.

Zaraz.. Trasa? 

My trasa? 

My?

Zrobiłem nieświadomie podekscytowaną minę, 

szybko podbiegając do zebranej wokół Tomasa reszty.

- A gdzie? - Zapytał Shinoda, szczerząc się na całą gębę. 

- Do Miami. - Odpowiedział chłopak uśmiechając się do każdego z nas z kolei,

Wszyscy podskoczyli z podekscytowaniem...

Prawie wszyscy... 

- Tak daleko? - Powiedział smutno Delson, spoglądając na chłopaka z żalem. 

- Ja tylko przekazuje... - Stwierdził, patrząc ze współczuciem na gitarzystę, po czym odwrócił się i opuścił studio.

- Ej.. o co chodzi? - Zapytał go, zaniepokojony Farrell, kładąc mu rękę na ramieniu.

- O to że jak mam wyjechać w trasę, do Miami, jak mam tutaj pięcioletnią córeczkę, i dziewczynę? 

Nasze serca wypełniły się żalem... Wymieniłem się smutnym spojrzeniem z Shinodą.

My nie mamy tego problemu, przecież należymy do jednego zespołu, i tak jedziemy razem...

Dave też jest smutny.. Jak mógł nie pomyśleć o Ann?

Kontem oka zauważyłem  jak Mike wyciąga telefon, i do kogoś dzwoni..

~ Mike.

- Halo? - Sympatyczny głos chłopaka, obił się po mojej głowie. 

- Hej Otis, co słychać? 

- Wiesz co, mama razem z Jessy i Anastazją, zmieniają wystrój wnętrza domu, masakra.. kobiece pogaduszki, rzygam. - Zaśmiałem się dyskretnie, po czym znowu nabrałem poważnego wyrazu twarzy, słuchając co jeszcze u niego słuchać. 

- Właśnie siedzę sobie w pokoju, i bawię się z małą Anastazją.. 

Anny, powiedz wujkowi "cześć"

- Cześć Wujek! - Usłyszany w tle słodki głosik dziewczynki, sprawił że uśmiechnąłem się do siebie. 

- Cześć Anzi. - Odpowiedziałem cicho, a ona zaśmiała się, razem z Otisem w tle. 

- A u ciebie co? - Zapytał Sinoda, tonem, jak by robił coś ważnego, ale chce być miły więc pyta.

- Jedziemy w trasę i... 

- JEDZIECIE W TRASĘ? - Krzyknął podekscytowany, przerywając mi. 

- Tak.. ale jest problem.

- Jaki problem? - Zapytał, już mniej entuzjastycznie.

- Brad nie chce zostawiać rodziny...

- Spoko Tato, z nami nie będą czuły się samotne..

***

Po wielogodzinnym locie samolotem, wykończony Chester pada twarzą w puchate poduszki.

Hotel był naprawdę ogromny, i urządzony w jasnych kolorach, podobał mi się.

Chester zawsze preferował granat, czerń, purpurę..

Ja zaś uwielbiam jasne odcienie, berze, brązy...

Ten pokój miał Nugatowy odcień, z ciemno brązowymi kontrastami.

Zawsze lubiłem przyglądać się pokojom, zaś Chaz zawsze był temu przeciwny, co widać na załączonym obrazku, już chrapał do poduszek, na pościeli w kolorze adwokatu. 

Przepiękne dobranie kolorów.

Boże Mike, czym ty się ekscytujesz...

- Mike! - Syknął pół szeptem Dave, wślizgując się do naszego pokoju.

- Co chcesz? - Zapytałem pół głosem, uśmiechając się do niego.

- Chodź pozwiedzać miasto, podobno jest tutaj świetne piwo.

- Nie piję.. - Stwierdziłem z irytacją, patrząc na chłopaka z ukosa.

- To na frytki? - Zaproponował, szczerząc się szeroko.

- No spoko.. - Nie żebym lubił frytki, ale od lat, nie spędziłem wolnego czasu z Dave'em, 

tylko CHESTER,CHESTER,CHESTER. zajmowałem się wszystkim innym, 

nie mając na to najzwyklej w świecie czasu.

*.*.*

Jak ciepło..

W słońcu czuję się jak by było 40*C...

Całe szczęście, nie mam skłonności do pocenia się..

CAŁE SZCZĘŚCIE.

Przyjaciel zdjął z siebie koszulkę, nadal z ekscytacją przyglądając się krajobrazom.

Wiem o czym myślicie.. albo zgaduję..

Jak o tym, że też mam zdjąć koszulkę. 

TO NAWET O TYM NIE MYŚLCIE.

A jak o tym że Dave przygląda się seksownym dupeczkom na plaży...

To też to podejrzewałem....

- Nie patrz tak, bo ci oczy z orbit wylecą. - Zakpiłem, wbijając mu łokieć w żebra.

- O czym ty mówisz? - Zapytał zdezorientowany, przyglądając się mi.

- Przecież widzę jak lustrujesz panienki na plaży..
- Co ty nie... - Zaprzeczył, nadal używając zaskoczonego tonu.
Aż się zdziwiłem, od kiedy go znam, to ogląda się za dziewczynami...
- Mam najcudowniejszą dziewczynę na ziemi, żadna z tych tutaj nie dorasta jej do pięt. - Sprostował oburzony. - A więc czemu się tak przyglądasz? - Zapytałem, podnosząc jedną brew.
- Na ten krajobraz.. zawsze chciałem zabrać Ann nad może, ale nigdy nie miałem jak.. - Powiedział smutno.
Mój wzrok przyciągnęła wieloosobowa gróbka ludzi,w większości czarnych bokserkach, z logiem linkin park. - Spójrz, Soldiers. - Stwierdziłem, kiwając głową w ich stronę. Dave spojrzał na nich, i uśmiechnął się.
- Już mi się tu podoba..
- Ej ludzie, To Mike i Phoenix! - Krzyknęła brunetka, pokazując palcem w naszą stronę.
- Cofam to! WIEJ! - Krzyknął, rwąc się do biegu, a ja zaraz za nim.
Odpierdalajac maraton do hotelu minęliśmy rozbawionego Delsona, stojącego z Shake'em.
- Gdzie biegniecie? - Zapytał zwykłym tonem, jak by ignorując fakt że minęliśmy go sprintem.
- Biegnij! - Krzyknął za nim Dave, a ten się zaśmiał nie rozumiejąc o co nam chodzi.
- Patrzcie, to Brad!
- Chłopaki, Czekajcie! - Ryknął za nami, wyrzucając za siebie napój , wpadając w pościg za nami.
Nic nie dało nam takiej ulgi , jak próbujący uspokoić mnie ochroniarz, że do hotelu fani się nie wedrą.
- To było straszne , oni chcieli nas zabić? - Zapytał w panice Dave, patrząc z przerażeniem na pana z ochrony. - To są fani.. oni chcieli z wami zdjęcia, podpisy, pozadawać pytania, w najgorszym wypadku zedrzeć z was ubrania, i się ożenić. - Chłopak widać że młody, i bardzo dowcipny, ale nie było to na miejscu dla mojego przestraszonego przyjaciela. - Już nigdy stąd nie wyjdę. - Stwierdził, po czym marszem ruszył w stronę windy. - Podziwiam Biebera... - Powiedział zdyszany Delson, podchodząc do mnie. - Jak on tak spierdala przed bardziej powalonymi fankami, to mu współczuję. - Sprostował, biorąc ostatni głęboki wdech.
Wnętrze budynku było w ciepłych berzowo-brązowych barwach, bardzo lubię te kolory.
- Idę się tutaj rozejrzeć... - Uznałem, wyszczerzając się do gitarzysty, zaś on ten uśmiech odwzajemnił.
- Jasne, ja przedzwonię do Jessy. - Dodał, i kiwnął mi głową na pożegnanie, ruszając w kierunku windy, do której wsiadał Phoenix.
Ten hotel jest ogromny. 
Nie mam pojęcia jak ja wrócę do pokoju.. 
Ale tym zajmę się później. 
Piękne ściany... Moja skromność... 
Są ozdobione w mój twórczy sposób, 
jest tez tabliczka ze cały korytarz został stworzony przez młodych artystów tutejszej uczelni... 
Chciałbym ich poznać. 
Dobrze, idę dalej, "rozwidlenie dróg" już miałem skręcać gdy.. 
- Matko Boska! - krzyknąłem odskakując w tył , zasłaniając usta dłonmi. 
- Mógłbym się obrazić, jak by nie fakt, ze nie ty pierwszy tak na mnie zareagowałeś... - zakpił chłopak, uśmiechając się słodko. 
Stojący przede mną człowiek, jest mojego wzrostu, na pewno dużo młodszy... Ma na sobie ciemno purpurowa koszule z czarnym krawatem, a na niej kamizelkę, lecz przeraziły mnie białe tęczówki, i "ogniście" ZIELONE włosy... 
- Joker Anagram. - powiedział, podając mi dłoń. 
- Mike Shinoda. - odpowiedziałem, wplatając jedna rękę we włosy, zaś druga się witając. 
- Mike? - powiedział radośnie , po czym uderzył się dłonią w czoło. 
ON JEST DZIWNY. 
- Jak moglem cie nie poznać... - stwierdził drwiącym tonem, wyjmując zza koszuli smycz na której jest wejsciówka z logiem Linkin Park. 
SERIO JOKER, SERIO. 
włożył ją z powrotem, po czym objał mnie ramieniem. 
- Co robisz dziś wieczorem? - przez głowe przeszło mi sto mysli na raz. 
" Podryw " " Chce mnie zabic " " porwanie " " chce zrobic mi krzywde "... Lecz w ostateczności powiedziałem:
 - Śpię? - mój ton zabrzmiał tak jak by nie było nic bardziej oczywistego. 
- No to może wyskoczysz ze mną na miasto? Nie martw się, ze mną to żadna fanka do ciebie nie podbiegnie. - spojrzałem na niego z szeroko otwartymi oczami. 
- A skąd mogę wiedzieć ze mnie nie uprowadzisz, będziesz mnie torturować, chcieć okup, albo nawet zabijesz? - reakcja chłopaka była dość nie typowa, ale zaczął się nieopanowanie śmiać. 
- Te.. ty faktycznie masz nie złe jazdy... -
 Co mam...? Zmarszczyłem czoło, nadal przyglądając się rozbawionemu Abradamowi. 
- Nie martw się, nie jestem jakimś satanistą.
Zmierzyłem go wzrokiem, a jemu zniknął uśmiech z twarzy.
- Też jestem raperem.. - Powiedział w końcu, z poważną , wręcz przerażającą miną.
- Moje teksty nie są puste i psychiczne, chociaż tak z zewnątrz wyglądają, ale jak będziesz chcieć je zrozumieć, zobaczysz w nich przesłanie... One odzwierciedlają mnie.
Wyglądam jak szatan, no wyglądam.
Ludzie uciekają przede mną w supermarketach.
A jakieś dziwne nastolatki chcą sobie robić ze mną zdjęcia.
Zawsze chciałem wyglądać inaczej... Tylko kto zwróci uwagę na kolesia z czarnymi włosami i brązowymi oczami?
Rzuciłem mu urażone spojrzenie, a ten uśmiechnął się, robiąc zmieszaną minę.
- No ale ty jesteś przystojny... - Przewróciłem oczyma, oczekując zakończenia jego wypowiedzi.
- Sęk w tym, że to że wyglądam jak wyglądam, nie robi ze mnie psychopatę, nie powinno się kogoś oceniać po wyglądzie nie sądzisz...?
Chłopak uśmiechnął się miło, poprawiając zieloną grzywkę.
- To idziesz? Daj się namówić.


*.*.*

Przepraszam że tak zamulam takimi krótkimi rozdziałami.... :((