Rozdział 5.

- To był wspaniały pomysł by spędzić razem święta. - Powiedział Chester do tęczowowłosej dziewczyny, stojącą obok niego. - Wiem, sądziłam że wszyscy Linkowie będą chcieli spędzać czas ze sobą, i ze swoimi dziewczynami, więc urządzenie gwiazdki w studio było dla mnie oczywiste. - Powiedziała Ann, przeczesując palcami swój różowoniebieski kosmyk. - No tak, tylko gdzie są Taylor z Bradem? - Zapytał Bennington zerkając tu na Dave'a przywieszającego bombki na choinkę, tu na mnie trzymającego pudło z dekoracjami. - Pewnie się spóźnią. - Stwierdziła Hayley , wychodząc zza choinki, i wyciągając mi z pudełka kolejną bombkę. - A dzwoniliście do nich? - Zapytała czerwono włosa, przywieszając ozdobę jak najwyżej potrafi. - Nie... - Powiedział Chaz, wyciągając Iphona z kieszeni, w tym samym momencie do pomieszczenia wbiegł roztrzęsiony Delson. - Brad.. - Powiedziałem cicho, odkładając pudło na podłogę i ruszając w jego stronę. - Mike! - Krzyknął chłopak, przytulając się do mnie nerwowo. - Co się stało? - Zapytałem zaniepokojony, głaszcząc go po plecach. Wokół nas, ustawiła się reszta Linków, wraz z dziewczynami. - Taylor jest w szpitalu. - Wydukał przez łzy, zaś ja momentalnie zbladłem otwierając szeroko oczy. - Jak to w szpitalu? Co się stało? - Zapytałem zdekoncentrowany. - Operacja serca w cale się nie udała, lekarze tak sądzili bo wracała do zdrowia, lecz gdy ostatnio zemdlała, lekarze poinformowali nas, że choroba w cale się nie zatrzymała. - Wytłumaczył, co jakiś czas zacinając się, przez zaciśnięte gardło.- Lekarz powiedział, że tym razem to jest coś poważniejszego niż zwykłe omdlenie... - Czułem się okropnie, moje wyrzuty sumienia z powodu wcześniejszej ucieczki wróciły, myślałem tylko o tym bym ja był szczęśliwy, by Chester się nie złościł, i mi wybaczył... a ani razu nie pomyślałem nad tym, że Taylor, moja mała siostrzyczka, może być chora, i będzie potrzebować mojego wsparcia... jestem potworem. 
 - Zaraz, a gdzie Anastazja? - Wtrąciła się Ann, spoglądając pytająco na Delsona. - W domu, śpi. - Odpowiedział, wycierając łzy. - ZOSTAWIŁEŚ JĄ SAMĄ W DOMU? - Krzyknęła zdenerwowana, podbiegając do wieszaków, i ściągając z nich swój płaszcz. - Ja tam jadę, pięciolatka nie będzie sama w domu, nie pozwolę na to. - Powiedziała gniewnie, wybiegając z domu, wcześniej zakładając swoje glany na odwal się. - Idę z nią. - Stwierdził Dave, powtarzając czynności swojej partnerki, po czym zatrzasnął za sobą drzwi frontowe. - Co tak stoicie, jedziemy tam! - Krzyknął Joe, po czym wszyscy ruszyliśmy w stronę drzwi.

stojąc przygnębiony opierając się o ścianę korytarza szpitalnego, myślałem o tym jak bardzo siebie nienawidzę. Naprzeciwko mnie stanął Chester, obejmując mnie w pasie, próbował nawiązać ze mną kontakt wzrokowy. - Nie zachowujesz się normalnie, co do tej sytuacji... martwię się. - Stwierdził, podnosząc mi palcem brodę, krzyżując nasze spojrzenia. - Ponieważ jestem wściekły... - Odpowiedziałem z opanowaniem, podziwiając jego piękne ciemnobrązowe tęczówki. - Na co? - Zapytał zdziwiony, stykając się ze mną nosem. - Na to że nie byłem tutaj, jak coś nie dobrego działo się z Taylor... - Powiedziałem po czym spuściłem głowę, zaciskając mocno powieki by powstrzymać łzy. - Mike. - Powiedział spokojnie chłopak, ponownie podnosząc mi brodę. - Nie będziesz zawsze przy niej... to nie twoja wina. - Powiedział patrząc mi w oczy ze współczuciem. - Nie płacz... - Wyszeptał zmysłowo, przykładając czoło, do mojego czoła. - Kocham cię.. - dodał chłopak całując mnie delikatnie. Tęskniłem za tym zainteresowaniem, z jego strony...

- Przepraszam czy jest tutaj ktoś z rodziny? - Zapytał lekarz , przesuwając wzrok po całym towarzystwie, ja razem z Bradem podeszliśmy pośpiesznie, nie zważając na siebie na wzajem. - Jestem Bratem/Mężem. - Powiedzieliśmy jednocześnie, wymieniając się spojrzeniami. - To proszę wejść. - Powiedział lekarz, prosząc naszą dwójkę do gabinetu. Pomieszczenie było bardzo małe, znajdowały się w nim tylko dwie meblościanki z książkami, stojącymi prostopadle do drzwi wejściowych, a na przeciw stało biurko, za którym znajdował się czarny obrotowy fotel. Mężczyzna usiadł na nim, zaś my z Bradem podeszliśmy bliżej, mój towarzysz od razu oparł się dłońmi o blat stołu, ja zaś stanąłem prosto, dając ręce za plecy, przyglądając się doktorowi z drugiej strony biurka. - Nie ma co owijać w bawełnę, sytuacja nie jest zbyt ciekawa... - Stwierdził wstając od biurka, po czym podszedł do okna za jego plecami. - Przykro mi, ale Taylor zapadła w śpiączkę. 
- Co ? - Zapytałem zdenerwowany, po czym obejrzałem się na Delsona, który zsunął się na kolana.  Doktor zareagował równie szybko jak ja, pomagając mi podnieść przyjaciela z ziemi. - Wszystko w porządku panie Delson? - Zapytał lekarz , patrząc brunetowi w twarz. - Nic nie jest w porządku! - Krzyknął, stając już o własnych siłach. - Dziewczyna z którą chciałem ułożyć sobie życie, jest w ciężkim stanie w szpitalu, mam z nią dziecko, rozumie pan? Pięcioletnią córeczkę! Ona nie może umrzeć! - Krzyknął rozpaczliwie, a ja zamiast stać jak kołek i patrzeć jak Brad wydziera się na pana doktora, postanowiłem zareagować, stanąłem pomiędzy nimi, i złapałem chłopaka za ramiona. - Brad uspokój się. - Powiedziałem z opanowaniem, po czym przytuliłem go. - Uspokój się.. - Powtórzyłem, gładząc go po plecach. 

Chester:
Fajne święta - pomyśleli wszyscy przy świątecznym stole. Brad został z Taylor w szpitalu, Załamany Mike razem z Ann, bawią się z Anastazją, a Rob, Joe i Dave, próbują zrobić wszystko by stworzyć świąteczną atmosferę - na nic. 
A co ja robię? W tym momencie stoję sobie przed drzwiami, patrząc na ogromny pusty parking, przypominający lotnisko dla helikopterów. W pewnym momencie z mroku, dalszych terenów tego o to parkingu wyłoniła się para idąca za rękę, po krótkim jednak czasie poznałem w nich syna Shinody,i jakąś dziewczynę. - Dobry wieczór Chester. - Powiedział Otis, wymuszając miły uśmiech, zrobiłem to samo, z tą samą niechęcią. - Cześć, wejdźcie. - Powiedział, wyrzucając niedopałek za siebie. 
Mike: 
Usłyszałem otwieranie się frontowych drzwi, podniosłem wzrok by zobaczyć wracającego Chester'a ale poza nim zobaczyłem też pozostałą dwójkę. - Cześć Wszystkim. - Powiedział chłopak , a nieśmiała dziewczyna tylko się miło uśmiechała. - Otis. - Powiedziałem entuzjastycznie, na chwilę zapominając o Taylor. - Cześć Tato. - Powiedział Chłopak, przytulając się do mnie, z szerokim uśmiechem. - Witaj Anastazjo. - Powiedziałem do dziewczyny, uśmiechając się do niej szeroko. - Ja jestem Anastazja. - Powiedziała pięcioletnia dziewczynka wychodząc zza moich nóg , oglądając się po nowych ludziach. - Jaka słodka! - Krzyknęła granatowo włosa dziewczyna, padając na kolana przed małą córeczką Delsona. - Wesz.. ja też jestem Anastazja. - Powiedziała łagodnie uśmiechając się do dziewczynki, zaś ona podbiegła do dziewczyny, rzucając jej się na szyję. - O jezu! - Krzyknęła dziewczyna, przytulając pięciolatkę. - Anny uwielbia dzieci. - Oznajmił Otis, zerkając na mnie. - Nie da się ukryć. - Odpowiedziałem, także spoglądając w jego stronę. - Dobrze że wróciłeś. - Powiedział chłopak, przytulając się do mnie. Po chwili zorientowałem się że Bennington bacznie się nam przygląda, co wzbudziło mój niepokój, lecz gdy zorientował się że wiem, odwrócił się w przeciwną stronę. - Czekaj chwilę.. - Wyszeptałem do niebieskowłoseo chłopaka, który przytaknął mi, i klęknął obok swojej dziewczyny, ja zaś podszedłem do Chester'a obejmując go w pasie od tyłu. - O co chodzi? - Zapytałem zmysłowym tonem , spoglądając na niego przez ramię. - O nic.. - odpowiedział obrażony, krzyżując ręce na piersi. - A jednak o coś. - Stwierdziłem stając naprzeciwko niego. - Chodzi o Orisa? - Zapytałem cicho, patrząc mu w oczy. - Kotek proszę.. - powiedziałem, łapiąc go za ręce. - Chodzi mi o to, że masz syna, i to nie ze mną... - Powiedział smutno, a ja zagryzłem wargę by nie zacząć się śmiać, lecz wokalista i tak to zauważył. - Z czego się śmiejesz? - Powiedział poważnie, rzucając mi zabójcze spojrzenie. - Bo jak miałbym mieć z tobą dziecko? - Odpowiedziałem drwiąco, u niego zaś nawet nie drgnęły kąciki ust, tylko obrażony wyrwał się z moich dłoni i krzyżując ręce na piersi odwrócił się. - No Chaz. - Powiedziałem dźgając go w żebra. Chłopak spojrzał na mnie, podnosząc jedną brew, ale ja nie przestawałem go dźgać, i po chwili zrobiłem zawziętą minę przechodzącą przez smutek, co wywołało u chłopaka śmiech, który próbował zamaskować dłonią. - Dobra, nie jestem zły. - Powiedział patrząc na mnie z uśmiechem.- Jee! A dostanę buzi? - Zapytałem wyszczerzając się na całą twarz, patrząc na niego tymi dużymi słodkimi oczkami. - Nie. - Powiedział stanowczo, lecz na jego ustach, nadal był uśmiech. - Jak to nie? - Powiedziałem, robiąc smutną minkę, po czym objąłem go w pasie chcąc go pocałować. - No daj buzi. - Powiedziałem rozbawiony, ten zaś skrzyżował ręce na piersi i wychylił się do tyłu wybuchając śmiechem. - Nie. 
- Tak. - Jeszcze przez chwile protestował, ale w końcu stanął normalnie, składając namiętny pocałunek na moich ustach. - Będę mieć koszmary. - Wtrąciła się Ann, spoglądając na nas z rozbawianiem. - Masz rację, ja też bym się z Dave'em nie całował... - Odgryzł się Chester. - Ty, nie pyskuj, bo się pozbędziesz tej pięknej twarzyczki. - Odpowiedziała , krzyżując ręce na piersi. - Haaaaaaa.... - Powiedział chłopak, gwałtownie się ode mnie odrywając. - Przyznałaś się że jestem ładny! - Krzyknął do kolorowowłosej. - Tylko że ja jestem boski. - Poprawił ją kładąc jedną rękę na biodro, a drugą na kark, odchylając głowę do tyłu. - Jak cię dostanę w swoje ręce, to zostaną po tym marne resztki. - Krzyknęła dziewczyna, rzucając się za nim w pogoń. - Znowu przyznałaś mi rację! - Powiedział zachwycony, wybiegając przez drzwi wejściowe, a ona za nim. - Ale nie zniszczcie ozdób błagam! - Krzyknął za nimi Phoenix, który całą noc dekorował studio. Ja zaś wybuchnąłem śmiechem, patrząc na siedzących przy kominku Rob'ie i Hayley. Chłopak bardzo często odwracał wzrok w moją stronę, co mnie stresowało. Gdy nawiązaliśmy kontakt wzrokowy, rzucił mi gniewne spojrzenie, po czym wrócił do rozmowy z czerwonowłosą. 
CHYBA -COŚ - MI - UMKNĘŁO. 
- Muszę na chwilę wyjść. - Stwierdziłem , pośpiesznie zakładając kurtkę. - Gdzie zaś leziesz? - Powiedział oburzony Hahn. - Zaraz wrócę. - Rzuciłem pośpiesznie, wychodząc z domu. 

Anna

Mój dom, idealnie opisuję całą mnie - PUSTKA, PUSTA, PUSTKA.
Zasiadłam przy stole, zarzucając długie czarne włosy na plecy.
Nie mogę mieć wyrzutów do Otisa że chciał spędzić święta ze swoją dziewczyną, ale tak smutno, zostać samą. Wstałam po chwili, i biorąc swoją gitarę do ręki, usiadłam przy kominku. Jest to biała gitara akustyczna, udekorowana namalowanymi markerem grafity autorstwa Shinody.

- Co ty robisz Mike? - Powiedziałam, omijając jakieś dziwne śmieci w starej szopie, w której siedzieliśmy. - Maluję. - Stwierdził dwudziestolatek nie przerywając bazgrania markerem po gitarze.- Co, po mojej ukochanej gitarce? Gdzie ty masz sumienie? - Zapytałam, siadając mu na plecy, bo leżał podczas swojego niepasującego mi zajęcia. - Spokojnie... - Powiedział, podając mi instrument, przyjrzałam się pudłu na którym były namalowane japońskie litery, bardzo gęsto, i jak się głębiej przyjrzałam mogłam dostrzec maleńki napis "By: Shinoda " - Dziękuję. - Powiedziałam łagodnie, kładąc się obok niego, i dając mu buziaka w policzek. - Nie ma sprawy. - Odpowiedział, uśmiechając się miło, a na jego policzkach pojawił się rumieniec.

Moje wspomnienia przerwał dzwonek do drzwi, niezwłocznie wstałam z podłogi i podbiegłam truchtem do drzwi, od razu je otwierając. W progu zobaczyłam uśmiechniętego bruneta , który uśmiechał się do mnie szeroko. - Wesołych świąt. - Powiedział Shinoda, całując mnie u policzek i wchodząc do środka. - Cześć Mike. - Odpowiedziałam zdezorientowana. - Co ty tu... nie jesteś na święta z Chester'em? - Chłopak wyciągnął zza pleców bukiet róż i wręczył mi go. - Spędzam, ale nie mogę o tobie zapomnieć. - Stwierdził uśmiechając się miło. - Dzięki. - Powiedziałam podekscytowana, po czym przytuliłam się do niego. - To wiele dla mnie znaczy...

* * *

Nie wiem, nie wiem... 

kiedyś opisywałam lepiej emocje... 

kiedyś miałam uczucia. ://