Rozdział 4.

Siedząc obok niego w autobusie, cały czas przyglądałem się jak je nieprzeciętnie dużego lizaka. Chester wyglądał po prostu przesłodko, jak próbował wsadzić ogromną łamiszczękę na patyku do ust, uśmiechałem się sam do siebie, i prawie wybuchnąłem śmiechem, jak wokalista zbulwersował się, i postanowił ugryźć swój smakołyk. - Co się paczysz? - Powiedział uśmiechając się do mnie. - Od tego mam oczy. - Stwierdziłem, wyszczerzając się na całą twarz. - Niech ci tylko z orbit nie wylecą. - Odpowiedział, chichocząc pod nosem, ja zaś pokazałem mu środkowy palec, udając oburzenie. - Palec pedała, na mnie nie działa.
- Nie jestem pedałem bo z tobą nie spał... a dobra. - Stwierdziłem bezradnie, machając ręką, zaś Chester wybuchnął nieopanowanym śmiechem , który po jakimś czasie zaczął brzmieć jak by się dusił , z czego ja też zacząłem się śmiać. - Sam jesteś pedał. - Odgryzłem się, krzyżując ręce na piersi, próbując się uspokoić. - Raz w dupę, to nie pedał. - Znowu wybuchnęliśmy śmiechem, stojący wokoło ludzie patrzeli na nas jak na parę chorych psychicznie. Uderzyłem otwartą dłonią w czoło, po czym zjechałem nią na długość twarzy, wycierając przy tym jedną łzę z policzka. - O Jezu, się popłakał. - Powiedział czerwony już ze śmiechu wokalista. - A ty widziałeś się w lustrze? 
- Na pewno wyglądam pięknie. - Stwierdził, przejeżdzajac dłonią po krótkich włosach. - Jak ja za tobą tęskniłem. - Powiedział uroczo, rzucając mi się na szyję. - Nie jesteś już na mnie zły? - Zapytałem niepewnie, głaszcząc przytulonego chłopaka po plecach. - Nie potrafię.. - Wyszeptał , całując mnie w szczękę, nieco niżej od ucha. - Może nie tak publicznie, bo nas jeszcze pogonią z widłami pod pretekstem " Precz z Pedałami" czy jeszcze coś gorszego. - Stwierdziłem rozbawiony, ten zaś spojrzał mi w oczy, i też się uśmiechnął. - I chuj im w dupę, to moja sprawa kim jestem, czy mam chłopaka, czy się z nim przytulam, całuję, czy z nim sypiam. - Stwierdził, wyszczerzając zęby, w próbie sparodiowania mnie, ale u niego to nie wygląda tak uroczo... wiem, ta skromność. 

Brad:

Chowając bukiet białych róż za plecami , przyciskam dzwonek do drzwi. 
Po niedługiej chwili, otwierają się, lecz nie stoi w nich Taylor, lecz moja malutka Anastazja, uśmiechająca się szeroko na mój widok. - Cześć tatusiu. - Powiedziała dziewczynka, wpuszczając mnie do środka, a ja uklęknąłem naprzeciwko patrząc jej w oczy. - A gdzie mamusia? 
- Mama jest strasznie smutna, siedzi w pokoju, zrobiła mi tylko śniadanko, a później wróciła do pokoju. - Powiedziała mała, robiąc smutną minkę. Ja zaś zaniepokojony, wstałem i odłożyłem kwiaty na półkę obok. - Tatusiu, co się stało? - Zapytała dziewczynka, łapiąc mnie rączką za marynarkę. - Nic słoneczko. - Wymusiłem uśmiech. - Idź się pobawić, a ja zobaczę co u mamy. Aha, Any. - Powiedziałem, a dziewczynka obejrzała się za mną, zarzucając długie loki na plecy. - Nie otwieraj nikomu drzwi wejściowych. - Zaproponowałem, idąc w stronę schodów.
Gdy otworzyłem ciemno brązowe drzwi, ujrzałem siedzącą na łóżku Taylor, patrzącą się w podłogę. - Dzień Dobry kochanie... - Powiedziałem niepewnie, zamykając za sobą drzwi. - Brad. - Powiedziała entuzjastycznie, zrywając się z łóżka i rzucając mi się na szyję. - Co się stało? - Zapytałem gładząc roztrzęsioną dziewczynę po włosach. - Nic. dlaczego? - Zapytała, poprawiając rozkopane włosy, po czym przetarła twarz. - Przecież widzę Tay... - Stwierdziłem, podnosząc jej podbródek , nawiązując kontakt wzrokowy.  Dziewczynie w oczach pojawiły się łzy, w tym samym momencie odwróciła się do mnie plecami, bardzo tym zaniepokojony, przytuliłem się do niej od tyłu. - Taylor... - wyszeptałem, całując ją w policzek. - Ja.. ja jestem chora Brad. - Wyszeptała, próbując opanować łzy. - Jak to chora? Na co? - Zapytałem zaszokowany, stając naprzeciwko dziewczyny. - ...pamiętasz jak w tamtym tygodniu zemdlałam, i wezwałeś Ambulans? Ta operacja w cale się nie powiodła ! - Krzyknęła przez łzy. - Ja umrę Brad. Umieram... - Powiedziała desperacko , rzucając mu się w ramiona , i chowając twarz w mój obojczyk. 

Rob :

Zaraz za mną, do studio weszła Hayley, rozglądając się po ogromnym pomieszczeniu. - I to tutaj macie próby? - Zapytała zaciekawiona, podchodząc do mnie. - Próby, kiedy my ostatnio mieliśmy próbę.. - Dziewczyna zrobiła na chwilę poważną minę, aż do momentu w którym podszedł do niej Chester. - Hayley? - Powiedział niepewnie, uśmiechając się do dziewczyny szeroko. - Chester? - Odpowiedziała równie entuzjastycznie co jej przedmówca. Dziewczyna rzuciła się mu na szyję, a on mocno się do niej przytulił, co wywołało u mnie nie lada zaskoczenie. - Jasne! wokalistka Paramore tutaj?! - Krzyknął, patrząc się na nią jak na jakiś cud świata. - Wypraszam sobie, to jest mój cud świata. Zaraz. Wokalistka Paramore? - Mogłabym to samo powiedzieć o tobie, panie Bennington z Linkin Park. - Dziewczyna nagle zrobiła minę, jak by dostała z deski w twarz. - Rob Bourdon! Ty jesteś Rob Bourdon. - Krzyknęła , patrząc na mnie z podekscytowaniem. - No tak... - odpowiedziałem zdezorientowany. - Jasne.. nie wiedziałam o tym. 
- Ja też nie wiedziałem że jesteś wokalistką Paramore.
- Co wy byście beze mnie zrobili. - Powiedział chłopak, wyjmując z kieszeni kolejną łamiszczękę na patyku.